Wezmę pani torby, Take Your Bags, USA 1998

Krótka postkolonialna opowieść na dobranoc o niewolnictwie.

Camille Billops opowiada wnukowi, co stało się z rzeczami, które zabrali ze sobą niewolnicy transportowani z Afryki do Ameryki. Oficer witał ich słowami: Wezmę pani/pana torbę, z zapewnieniem, że dobytek zostanie im zwrócony na miejscu. Reżyserka dociera m.in. do zdjęcia swojej prababki z 1870 roku, pół rdzennej Amerykanki, pół Afrykanki, która wyszła za mąż za białego Amerykanina. Oto praźródła stylu Camille Billops.

Butik KKK to nie żadne wsioki, The KKK Boutique Ain’t Just Rednecks, USA 1994

Billops i Hatch, czarna artystka i biały wykładowca akademicki, zapraszają na warsztat, podczas którego dowiemy się, w jaki sposób powszechny w amerykańskim społeczeństwie rasizm zmienia dusze.

Show zaplanowali w formie dziewięciu stacji wiodących przez kolejne kręgi dantejskiego piekła. KKK w tytule to skrót od Ku Klux Klanu, ale rasiści w tym filmie nie ograniczają się do białych ludzi, a nienawiść uderza nie tylko w czarnych. Obiektami krzywdzącej stereotypizacji są zarówno Afroamerykanie, jak i Azjaci, Żydzi, Latynosi. Również te grupy żywią do siebie nawzajem rozmaite uprzedzenia. Twórcy filmu i jego bohaterowie próbują sobie przypomnieć, kiedy nauczyli się rasizmu, i dochodzą do wniosku, że socjalizacja w tej kwestii przebiega niepostrzeżenie. Trudniejszą sztuką jest jego oduczenie się. Kontrapunktem dla szyderczej satyry są sceny strzyżenia Jamesa przez Camille. Dla widza to okazja, by zobaczyć ich razem, a dla nich punkt wyjścia do opowieści o wyzwaniu, jakim dla społeczeństwa jest mieszana para.

Monika Talarczyk