Dziwny pomysł: zatrudnić speca od kina grozy do pracy na rzecz społeczeństwa. A jednak w latach 70. pewna luterańska organizacja zamówiła u George’a A. Romero film o niewątpliwie poważnym problemie, jakim są fatalne warunki życia osób starszych.

Gotowy produkt odłożono na półkę tuż po premierze. Teraz, kiedy został on wreszcie odnaleziony i odrestaurowany, można wyobrazić sobie zmieszane miny zleceniodawców. Park rozrywki okazuje się nie tyle utworem edukacyjnym, ile dosadną satyrą mającą wywołać u widza dyskomfort. Romero pokazuje, że świat to nie miejsce dla starych ludzi, każąc niemłodemu mężczyźnie tułać się po tytułowym parku, alegorycznej przestrzeni, gdzie nie wszyscy bawią się równie świetnie. Akcja rozwija się w serii koszmarnych, komicznie przerysowanych epizodów, którym akompaniuje trudna do zniesienia kakofonia – brzękliwy zgiełk cudzego szczęścia.